Ik heb last van koudwatervrees. Ik ga m’n therapiegroep verlaten. Een jaar lang liep ik goedgezind of met zware tegenzin naar therapie (en alle stadia daartussen) in een ziekenhuis afdeling Psychiatrie. Voila wat een feest, tel uit je winst zou mijn vader zeggen ware het niet dat hij al 8 jaar dood is. Het mag duidelijk zijn dat ik niet bepaald overliep van enthousiasme vorig jaar april. Dit gevoel werd versterkt doordat een eerdere therapie van een half jaar niet voldoende was gebleken. Om vervolgens weer razendsnel af te dalen naar de moerassen van Depressieland. Toen ik het aanbod kreeg om weer in therapie te gaan om de klus af te maken voelde het als een kans die ik niet mocht laten lopen. Toch voelde ik ook het grote Falen weer….weer iets wat mislukt was….ik werd een soort “draaideurpatiënt”.
Maar nu zijn we een jaar later en ik ben zooooo blij dat ik heb doorgezet. Ik ben een blijer mens dat inzicht heeft gekregen in mijn “problematiek”. Anders gezegd ik snap mezelf nu. Omdat ik het begrijp waarom ik me zo voel en me zo gedraag kan ik daar, dat wat ik in een jaar heb geleerd, invloed op uitoefenen. Ennn dames en heren dat gaat me aardig af, zo aardig dat ik er af en toe bang van word. Maar gelukkig zijn er toch nog wat donkere wolken af en toe en kruip ik weer lekker in mijn comfortzone. Maar het feit dat ik verdriet en angst mag voelen en ik dat accepteer maakt dat de depressieve gevoelens minder langskomen en niet zo heftig meer zijn.
Maar nu moet ik het zelf doen, zonder mijn lieve groepsleden waar ik zoveel mee gelachen heb en ik heb ook aardig wat afgejankt. De therapeuten die ik soms vervloekte om hun terloopse opmerkingen waar je vervolgens weer door aan het denken gezet werd. Diezelfde therapeuten die je net weer dat steuntje in de rug gaven als je erdoorheen zat.
Om Theo van Gogh te citeren,”IK BEN DANKBAAR GESTEMD”
Astrid de Jong Pas Normal 