Blaka Watra 17.03.2017

Ze keek naar buiten het raam waardoor ze keek was wazig. Er zat vocht tussen de dubbele beglazing. Ze moest de woningbouw bellen maar dat stelde ze uit. Op zich beviel de waas haar wel, het andere raam was helder dus ze had keuze. Ze woonde hier al lang, alles was vertrouwd, de geuren, de kleuren en het licht. Dat was fijn. Ooit had ze een man, een kind, een  hond en een huis uit een glanzende brochure.

Ze voelde zich goed vandaag, ze had een missie. Ze ging vandaag naar buiten, ze zou een kroket kopen en die genietend verorberen. Ze liep de twee steile trappen af naar benee. Toen ze buiten stond besloot ze naar het station te wandelen. Op straat was het druk, iedereen leek een doel te hebben. Deze mensen hadden geen tijd, geen ruimte om te twijfelen. Mensen met een doel, vastberaden werd er gefietst, op zoek, naar wat eigenlijk?   Zij was 63 en wist niet wat deze mensen een doel gaf. Het was een raadsel een geheim waar zij na veel proberen om erachter te komen had opgegeven.

Bij het station was het druk, drukker dan ze zich kon herinneren. Maakt niet uit sprak ze zichzelf monter toe. Een groep meisjes stond voor Starbucks hun skinny latte te drinken. Ze was er weleens binnengelopen, overweldigd door de vele soorten koffie was ze uit de rij gesprongen. Het was teveel, teveel keuze, teveel licht, teveel lawaai….. Ze keek nogmaals naar de meisjes en vroeg zich af of de jeugd nou steeds mooier werd of dat haar beeld vertekend was door haar eigen aftakeling.

Toen ze voor de automatiek stond met de snacks dacht ze even aan de garnalenkroketjes die ze vroeger haalde bij Holtkamp. Nonchalant pakte ze drie servetjes van de toonbank wat haar een geërgerde blik van de jongen achter de toonbank opleverde. Niks van aantrekken, dit laat ze zich niet ontnemen. De kroket was slap en lauw maar ze wikkelde ‘m zorgvuldig in de servetjes en hij verdween in haar rechterjaszak.

Op de pont naar Noord zat een jonge vrouw naast een haveloze buggy een sigaret te roken. In de buggy zat een dikke pekinees, die vals uit z’n ogen keek. In Noord aangekomen sloeg ze rechtsaf. Daar voor die oostblokflats stonden bankjes meende ze zich te herinneren. Het duurde even maar nu zat ze hier maar mooi.. Ze nam een hapje van de kroket en kwam tot de conclusie dat dit een arbeidsongeschikte kroket was. Ze glimlachte de parallel tussen haar en de kroket  was evident. Met dit verschil dat de meeuwen vochten om de stukjes kroket.

Ze keek naar het IJ, Blaka Watra ‘zwart water’. Teruggaande  keek ze over het water, en ze zag Nemo, snel vestigde ze haar blik de andere kant op, niet nadenken nu. Verbaasd veegde ze haar tranen weg met haar sjaal, haar huilen was tot zoiets verworven als gapen, je deed ’t wel maar je was ’t je niet elke keer bewust. Nu stoppen anders vinden mensen je raar, en om die gedachte moest ze glimlachen….